‘Noem mijn naam’

20160922_145011Symposium ‘Leven met de dood van een kind’ én de presentatie van het boek ‘Noem mijn naam’ in de kerk van het Dominicanenklooster te Huissen.

Omdat ik in mijn praktijk steeds vaker moeders meemaak die een kindje op aarde hebben verloren, ging ik donderdag naar dit symposium. De begeleiding was in handen van Marinus van den Berg en Daan Westerink (auteurs en rouwdeskundigen). Ze spraken vanuit hun hart. Diep verborgen bleek er voor mij nog een reden te zijn om hiernaar toe te gaan.

Ik zit op een kerkbank tussen ouders van overleden kinderen en diegenen die beroepsmatig hierbij betrokken zijn. Wat zeg je tegen ouders die een kind hebben verloren? Hoe moeten deze                                                            ouders zonder hun overleden zoon of dochter verder leven?

Het wordt een interactieve middag. Ik luister aandachtig en hoor ervaringen die pijn hebben gedaan en doen. Het belang om gehoord en gezien te worden, ook na jaren. Dat het nodig is om het over je kind te kunnen hebben, dat het nodig is om dagelijks zijn of haar naam te noemen. Dat echte aandacht nodig is en dat de ander niet hoort in te vullen wat jij al dan niet nodig hebt. En dat je daar zelf ook een bijdrage aan kunt doen door assertief te zijn.

Daan Westerink gaat verder. Ze heeft het over leedconcurrentie. ‘Als je een vriendin hebt verloren dan ben je weliswaar geen nabestaande, maar je hebt wel pijn. Je kunt leed niet met elkaar vergelijken. Je moet niet denken wat hij of zij heeft meegemaakt, dat is een veel groter verlies.’

Pats. Opeens voel ik mijn keel. Dat komt onverwacht en op een moment dat ik dat liever niet heb. Leedconcurrentie. In gedachten ga ik terug naar bijna vier jaar geleden. Ik verliet huis en haard. Mijn schoondochter van 29 was opeens gestorven. Ze was als een dochter voor me.

Verwerking van verdriet vergelijk ik als het afpellen van een ui. Als de tijd daar is, komt laagje voor laagje te voorschijn om er aan te kunnen werken. Ik heb veel verwerkt en daarvan komt nu een diepere laag tevoorschijn.
Onderweg naar huis, rollen er tranen over mijn wangen. Opeens besef ik dat ik als hulp/dienstverlener in mijn privé-leven aan leedconcurrentie heb gedaan. Ik heb zelf ook een kind op aarde heb verloren.

Haar naam is Maeike.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.