07-07-2016
Vandaag ben ik met de trein naar het westen van het land gereisd. Een cliënt van me studeerde glansrijk af en ik weet welke grote persoonlijke reis ze daarvoor heeft moeten maken. Ik vind het zo moedig van haar en wat heeft ze een krachtig resultaat neergezet. Ik ben heel blij met en voor haar. Het valt me op dat er veel mensen zijn die iets tegen haar zeggen. Heel vriendelijk en lief. Wat een prachtige energie is er vandaag.
Op de terugweg besluit ik in Gouda even een uitstap te maken. Ik koop een lange rok die ik binnenkort ga dragen bij Oerzang die Indra van den Berg ( http://www.indra-uitvaartbegeleiding.nl/ in Nederland heeft georganiseerd. Vervolgens loop ik naar Ria en Ad van Ad Mineraal. Ik heb een fijn gesprek met beiden en ik koop een mooie kwarts voor in mijn praktijk.
Dan vervolg ik mijn treinreis naar huis. Ik ga nooit in de ‘halletje’ van de trein zitten, dat vind ik zo onrustig en deze keer doe ik dat wel. Meteen merk ik dat er is iets gaande is. Een autistische man is overstuur omdat zijn moeder voor zijn idee niet vlot genoeg in de trein is gestapt. Hij herhaalt vaak en luidkeels: ‘Na het fluitsignaal van de conducteur mag je niet meer instappen, dan krijg je een boete.’ Hij is bang. Hij reist nu alleen en zijn moeder zit in de eerstvolgende trein. De conducteur, de man die naast de bewuste man zit en ik, ontfermen ons over hem. Wat een aardige, lieve mensen. We praten, helpen en regelen. Omdat de man zijn moeder gaat weerzien in Amersfoort en ik daar ook uitstap, neem ik hem zolang onder mijn hoede en ik ga wachten tot moeder en zoon herenigd zijn.
In Amersfoort wacht zij bij de Kiosk en ik ook. Beiden op een andere etage…. Uiteindelijk besluit ik naar de in/uitgang van CS te lopen. Politie wacht me op en vraagt of dit M. is. Inderdaad is dit M. en dan zie ik zijn moeder. Tranen hoog, haar zoon geeft haar de nodige verwijten. De moeder schudt het hoofd, ze kijkt me aan. Ik voel met haar mee, in zijn beleving en met zijn beperking telt alleen zijn angst ook al is het een volwassen man. Ik word bedankt door de moeder en de politiemensen. Ik voel me fijn dat ik heb kunnen helpen en ik loop blij naar het busstation.
Die bus laat nog even op zich wachten. Er komt een man naar me toe en hij vraagt;” Wilt u me geld geven voor eten en een slaapplaats vanavond?’ Nee, dat wil ik niet. Wel wil ik hem wat te eten geven en ik vraag wat hij wil. Een milkshake a.u.b. mevrouw. We lopen naar een bekende hamburgerketen op het stationsplein. ‘Wil je ook een broodje’, vraag ik. ‘Nee mevrouw, een kleine, goedkope milkshake a.u.b.’ Ik ben verbaasd. Hij kiest de smaak, ik betaal, zeg hem dag en loop weer terug naar het busstation. Wat is het simpel en fijn om te helpen. Het is me overvallen. Een volgende keer ga ik een maaltijd kopen of met hem eten.