Gisteren ben ik naar een meditatie gegaan. Het werd een bijzondere avond, vol van Liefde. Die liefde mocht ik doorgeven aan een vrouw wiens zusje kortgeleden was overleden.

Ik mediteer al vele jaren en ik ken deze meditatieruimte, maar vanavond kan ik mijn plaats daar niet vinden. Er is andere energie, die ik wijt aan de pas gedane verbouwing. Ook kan ik eerst niet goed in de meditatie komen. Na een poosje ervaar ik intuïtief dat er een soort bol in mijn handen wordt gelegd. De kleur is blauw en wit. Een spirituele bol. Mijn handen zijn heel gevoelig, ze doen bijna pijn. Waar gaat die bol over? Innerlijk hoor ik ‘Liefde’. Ik bedank. De bol is niet zwaar; wél wordt hij immens en ligt op mijn schoot. Ik kan er net overheen kijken.

Wat moet ik met zo’n enorme bol vol van liefde? Ik vraag of de liefde aan de wereld gegeven mag worden aan diegenen die het nodig hebben. Het lukt niet. Die enorme bol hoort niet bij mij. Ik vraag aan ‘boven’ om straks duidelijk te maken voor wie deze bol is zodat ik de verbindende schakel mag zijn. Ik doe mijn ogen open en ik kijk rond in de hoop dat ik kan ontdekken voor wie deze liefde is. Ik weet dat de stoel naast me leeg is, maar ook voel ik iemand uit de geestenwereld.

De meditatie is afgelopen. De leider van deze avond vraagt ons of iemand iets wil delen. Er blijkt dat nog iemand niet goed in de meditatie heeft kunnen komen. En daarna vertelt een jonge vrouw dat haar zusje Anita kort geleden overleden is. Dat het ook een hele goede vriendin van haar was. Ze gingen altijd samen naar meditatie en yoga. Dat ze haar zó mist. Degene die in het begin ook moeite met de meditatie had, zegt tegelijkertijd met mij, maar jouw zusje is hier.

Haar zusje was inderdaad aanwezig en de enorme bol vol liefde mocht ik aan de vrouw doorgeven.

Deze tekst werd geplaatst met toestemming van de zusjes Hanny en Anita en tevens met toestemming van de leider van deze meditatie.