Nu pas kan ik er over schrijven. Een vriendin van me stierf twee maanden geleden. Ze ging over. Ook al weet ik dat ze daar liefdevol ontvangen is en dat het daar goed toeven is, ik had er verdriet om. Ik ben ook ‘maar’ een mens. Ze nam op een bijzondere manier afscheid en gaf me een geschenk.

Een terugblik. Haar man mailde me daarover. Ik schrok ervan. De volgende dag ging ik op pad om een passende kaart voor hem en zijn kinderen te kopen. Geen enkele kaart vond ik bij haar passen. Onverrichter zake en ‘met mijn ziel onder de arm’ ging ik weer huiswaarts. Ik woon niet meer in die streek, hoe kon ik hen dan steunen en duidelijk maken hoe ik haar zag?

Voor de buitenwereld sloot ik me af. Huilend zat ik in mijn praktijk met allerlei creatieve middelen bij de hand. Ik voelde me beschermd en omringd en ik verbond me met ‘boven’. Ik stemde me af op haar energie, de energie van een lieve, wijze, spirituele vrouw waar ik 25 jaar vriendin mee ben geweest. Wat hadden we veel van elkaar geleerd en elkaar gestimuleerd in onze (spirituele)ontwikkeling.

En opnieuw was ze er voor mij. Mijn handen gingen als vanzelf hun werk doen en ik schilderde haar prachtige ziel. Zo ontstond er onverwachts DE kaart met haar kleuren, met haar energie. De kaart heb ik gepost. Het voelde voor mij als een afscheidsritueel en ik werd rustiger. Dat ze voor mij ook nog een afscheidsritueel, een engelengeschenk in petto had, dat had ik niet durven dromen.

Op de dag van haar uitvaart stap ik ’s ochtends uit mijn bed. Ik word als het ware geleid om naar mijn praktijk te gaan om daar te mediteren. Gelukkig heb ik praktijk aan huis. Het mediteren lukt me niet. Er hangt een andere energie. Ik kan het niet en ik ga douchen en kleed me aan. Vervolgens loop ik terug naar mijn bed om mijn horloge te gaan pakken.

Op de vloer, pal naast mijn bed ligt een heel mooi zacht klein veertje. Ik ben verbaasd en ik vraag me eerst ook nog af waar dat veertje nou opeens vandaan komt. Van mijn dekbed kan het niet komen, de hor zit nog steeds in het raam en het veertje lag er net nog niet.

Dan voel en begrijp ik het. Het is haar afscheid aan mij. We hebben veel voor elkaar betekend. Ze geeft me een geschenk, een engelengeschenk, een veertje naast mijn bed. Met een glimlach hoor ik haar zeggen: “Ja Marie-José, dat had je niet verwacht!’

Nee dat ik nooit verwacht. Ook niet dat ik twee veertjes van haar kreeg. Want onder het bovenste veertje zat nog een kleine witte verborgen. Dag lieverd, goede reis en tot ziens.